آلوئه ورا و درمان دیابت

دیابت یک بیماری همه گیر در سطح  جهانی و یکی از علل اصلی سایر بیماریها و مرگ است. این واقعیت که کمتر از نیمی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 قادر به کنترل بیماری خود هستند، نیاز به درمانهای موثر و مقرون بصرفه با عوارض جانبی محدود را خاطر نشان می کند. در مقاله ی حاضر، 9 مطالعه ی انجام شده بروی اثرات آلوئه ورای خوارکی بر افراد مبتلا به دیابت و پیش دیابت مورد بررسی مجدد قرار گرفت، نتایج این متاآنالیز نشان داد که باید بر روی ترکیبات این گیاه دارویی به عنوان ترکیبات ضددیابتی تحقیقات بیشتری انجام شود.

محققان مرکز پزشکی دیوید گرانت در پایگاه نیروی هوایی تراویس نتایج متا آنالیز خود را در مجله ی The Journal of Alternative and Complementary Medicineمنتشر نمودند، آنها می گویند شواهد موجود نشان می دهد استفاده ی خوارکی از این گیاه به کاهش قند خون بیماران دیابتی و مبتلا به پیش دیابت کمک می کند، بنابراین این گیاه با پتانسیل ضد دیابتی باید بیشتر مورد تحقیق قرار گیرد.

 این آنالیز نشان داد افراد دیابتی با قند خون ناشتای بالاتر از 200 میلی گرم در دسی لیتر، بیشترین فواید را از درمان خوراکی آلوئه ورا کسب می کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به دیابت به دنبال یافتن داروهای مکمل و جایگزین هستند یکی از درمانهای بسیار خوب آلوئه ورا یا صبر زرد است(Aloe barbadensis)، این گیاه توسط چینی ها، مصریان، یونانیان، هندی ها، ژاپنی ها و مکزیکی ها به مدت هزاران سال در طب سنتی مورد استفاده قرار گرفته است.

اخیراً آلوئه ورا به عنوان درمانی برای بیماریهای پوستی مانند درماتیت سبورئیک، پسوریازیس ولگاریس ، تبخال تناسلی و به صورت خوراکی به عنوان ملین مورد استفاده  قرار می گیرد.

آلوئه ورا حاوی ده ها ماده ی فعال است، بخشی از این گیاه که از آن بعنوان دارو استفاده می شود برگ های آن است. ترکیبات اصلی در پوست خارجی سبز رنگ و ژل داخلی بی رنگ آن است. محصولات آلوئه ورا ممکن است از هر یک از این بخش ها به تنهایی و یا در ترکیب با هم ساخته شوند.

گیاه آلوئه ورا شامل حداقل 75 ماده ی فعال است که به ویژه شامل ویتامین ها، آنزیم ها، مواد معدنی، آنتی اکسیدانها، مونوساکاریدها، پلی ساکاریدها، لیگنین، ساپونین، اسیدسالیسیلیک، فیتواسترول و اسیدهای آمینه می باشد، مطالعات نشان می دهند که برخی از این ترکیبات دارای نقش مهمی در بهبود کنترل قند خون هستند.

این گیاه همچنین حاوی عناصر کمیابی مانند کروم، منیزیوم، منگنز و روی است که برای متابولیسم  گلوکز از طریق بهبود اثر بخشی انسولین مهم می باشند.

مطالعات نشان می دهد آلوئه ورا بصورت خوارکی برای طیف وسیعی از بیماریهای مزمن مانند آسم، گلوکوم ، فشارخون بالا، بیماری التهابی روده و دیابت موثر است. با این حال شواهد در این زمینه  محدود  و گاهی متناقض است، با محبوب تر شدن آلوئه ورا و شواهدی در مورد تأثیر آن بر کاهش قند خون محققان تصمیم گرفتند تا به تجزیه و تحلیل مطالعات انجام شده در این زمینه بپردازند.

در این آنالیز محققان به تأثیر آلوئه ورای خوراکی  بر مقدار قند خون ناشتا (FBG)، هموگلوبین A1Cو آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) و تعدادی دیگر از ویژگی های افراد مبتلا به پیش دیابت و دیابت پرداختند.

 آنها 9 مطالعه را که داده های آنها برای متاآنالیز مناسب بود، انتخاب کرده و تأثیرات مصرف خوراکی آلوئه ورا را بر مقدار FBGو HbA1cبررسی نمودند. نه مطالعه به اندازه گیری FBG(در 238 شرکت کننده) پرداخته و تنها در 5 مطالعه مقدار هموگلوبین A1C(در 89 شرکت کننده) اندازه گیری شدهبود.

قندخون ناشتا که گاهی گلوکز پلاسمای ناشتا یا FBGنیز نامیده می شود، مقدار قند خون فرد پس از یک دوره ناشتا (توقف خوردن و آشامیدن بجز آب) برای حداقل 8 ساعت را نشان میدهد. بنا به تعریف مقدار قندخون ناشتا بین 100 تا 125 میلی گرم در دسی لیتر "پیش دیابت" و مقدار 126 میلی گرم در دسی لیتر و بالاتر بعنوان "دیابت" محسوب می شود.

هموگلوبین A1Cکه گاهی هموگلوبین گلیکوزیله نیز نامیده می شود، مقدار متوسط قند خون را در طی  یک دوره ی 2 تا 3 ماهه نشان می دهد و چنانچه مقدار آن بالاتر از 6.5باشد، فرد دیابتی محسوب می شود.

 متاآنالیز اخیر نشان داد که مصرف خوراکی آلوئه ورا موجب کاهش FBCتا 46.6میلی گرم در دسی لیتر و کاهش هموگلوبین A1C  تا 1.05درصد در جمعیت مورد مطالعه شده است.

محققان همچنین اظهار داشتند که این اطلاعات  نشان می دهد بیمارانی با قند خون ناشتای مساوی یا بالاتر از 200 میلی گرم در دسی لیتر بیشترین فواید را از این درمان کسب کرده اند و مقدار قند خون  آنها بطور  متوسط به 109.9میلی گرم در دسی لیتر کاهش یافته است.

 آنها در نتیجه گیری خود اعلام کردند با توجه به چندین محدودیت در این مطالعات برای مثال در فرمولاسیون آلوئه ورا، تعیین نوع محصولی که می تواند موثر باشد، دشوار است. از جمله سایر کاستی های این مطالعات می توان به : مدت زمان کوتاه کارآزمایی ها(بین  4 تا 14 هفته)، تفاوت در نوع کنترل ها و مقایسه با سایر داروها و ساپلیمنت ها ، فقدان مطالعات دوسوکور یا تصادفی، عدم نظارت بر میزان پایبندی بیماران به رژیم خود، اشاره  کرد. بهمین دلیل محققان معتقدند به مطالعات بالینی قویتر و با کنترلی بهتر برای بررسی بیشتر این یافته ها نیاز دارند.

منبع: www.medicalnewstoday.com/articles/311305.php